Երջանկության միջազգային օրը լավ առիթ է խոսելու հայերիս երջանկության մասին: Հետազոտություններից մեկի համաձայն, Հայաստանն աշխարհում 121-երրորդ տեղն է զբաղեցնում, մինչդեռ Միացյալ Նահանգները 13-երորդն են, իսկ Դանիան, որպես ամենաերջանիկ երկիր, գրավում է առաջին հորիզոնականը: Իսկապե՞ս հայերը մյուսներից պակաս երջանիկ են եւ ո՞րն է իրական երջանկությունը:
Փորձառու դիվանագետ Հրաչյա Թաշյանի կարծիքով, երջանկությունը կախված չէ ազգային պատմության կամ անցյալի հետ.
«Դու կարող ես կրել ամբողջ պատմական հիշողության բեռը ու լինել երջանիկ»:
Երեւանի եւ Վաշինգտոնի փողոցներում անց կացրած մեր հարցումների արդյունքներն իրականում միմյանցից գրեթե չէին տարբերվում: Ռիչարդ Ռամիրեզի համար երջանկությունն իր թոռնիկներն են.
«Իրական երջանկություն է, երբ ես նրանց հետ զբոսնում, պատմություններ եմ նրանց պատմում, երբ աչքերիս առաջ նրանք մեծանում են»:
Իսկ Քրիսթին Փեյջի համար՝ իր ընտանիքը.
«Երջանկությունն ինձ համար այս երկուսն են ու ամուսինս»:
Սերն ու ընտանիքը հիմնական երջանկության աղբյուրն են նաեւ հայաստանցիների համար, որոնցից մեկը Մովսես Եղիկյանն է.
«Երջանկությունն ինձ համար սեր գտնելն ու երջանիկ ապագա ունենալն է»:
Անվանի կոմպոզիտոր Ռոբերտ Ամիրխանյանը երջանկությունն ավելի փիլիսոփայորեն է վերաբերվում.
«Երջանկությունն իր նկարագիրը ունի, իր պատկերները ունի: Երջանիկ մարդու ներդաշնակ է իր հետ»:
Իսկ ի՞նչ են մտածում երջանկության մասին երեխաները: Փոքրիկ Հայկի երջանկության բանաձեւը պարզ եւ ճշմարիտ է.
«Երջանկությունը ինձ համար նա է, որ բոլորը լինեն երջանիկ ու առողջ»:
Թենիսի վարպետ կապ հագուստի դիզայներ դառնալ ցանկացող Քեթրինի երջանկություն է արեւոտ օրը ընտանիքի հետ զբոսնելը:
Երեխաներից ոմանք, սակայն, լիակատար երջանկության համար ավելի լուրջ պահանջներ ունեն: Վաշինգտոնի Հայ դատի գրասենյակի գործադիր տնօրեն Արամ Համբարյանի տասնամյա դուստր Սյունեն իր կյանքի ամենաերջանիկ օրերից է համարում Հայաստան այցելությունը: Սյունեն ցանկանում է ԱՄՆ-ի կոնգրեսական դառնալ:
Ինչո՞ւ՝ որպեսզի աջակցի Հայաստանին եւ ընդունի Հայոց ցեղասպանությունը:
Սյունեի յոթնամյա եղբայր Արտաշեսն էլ ցանկանում է նախագահ դառնալ, սակայն, ոչ թե ԱՄՆ-ի, այլ՝ Հայաստանի: Որպես նախագահ Արտաշեսը նախատեսում է Հայաստանը բարգավաճման հասցնել եւ հետ վերադարձնել հայկական պատմական հողերը:
Սյունեն եւ Արտաշեսը կասկած չունեն, հայերը՝ երջանիկ ազգ են, որովհետեւ սերտ կապված են իրենց բարեկամների եւ ընտանիքների հետ: